Treinreis op yogamat
Door Carice van Houten
Gepubliceerd in de Nieuwe Revu, jaargang 2011, NR 4
Canto Ostinato is een wonderschoon modern klassiek werk van Simeon ten Holt, gemaakt in (mijn geboortejaar) 1976. Een goede vriend liet het me een jaar of twaalf geleden horen. Ik was meteen hooked. Het is een stuk gemaakt voor twee tot vier piano’s en het is een soort trip van negentig minuten, met variaties op een steeds terugkerend thema. Er wordt wel gezegd dat je het ervaart als een treinreis waarin je meerdere landschappen doorkruist. Ik was 12 januari in het nieuwe DeLaMar Theater bij de uitvoering van Jeroen en Sandra van Veen, ja, man en vrouw. Een gedeelte van het publiek mocht op het toneel liggen om zo dicht mogelijk bij de vleugels te zijn en dus zo intens mogelijk de muziek te beleven. En daar lag ik, op mijn veel te weinig gebruikte yogamat tussen andere kampeerders. Sommigen hadden hele dekbedden meegenomen. Het was druk, we lagen hoofd aan hoofd. Meneer en mevrouw Van Veen kwamen in vol ornaat op en gingen achter de vleugels zitten. Het werd donker. Ik nestelde me liet mijn hoofd met een diepe, onhoorbare zucht op mijn kussentje vallen. De trein vertrok. De reis begon als een soort meditatie, ik was helemaal gefocust op de muziek en op mijn eigen ademhaling. Na een paar minuten opende ik mijn ogen en keek om me heen. Het was zo’n zoet beeld, al die volwassenen die stil en met een glimlach om de mond en nog net niet met hun duim erin, toch op avontuur waren. Ik sloot mijn ogen weer en vervolgde mijn reis. Negentig minuten later stapte ik uit de trein. Strontgelukkig.
